در وصل هم زعشق تو جانا در آتشم             عاشق نگشته‌ای که ببینی چه می‌کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود                بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

باور مکن که طعنة توفان روزگار                   جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

دلتنگى باز هم حضور سنگینش را تحمیلم میکند.

چه بنویسم از این همه روزها و لحظه هایى که به قول آینه در خود میشکنم اما غرور بغض نشکسته ام را به آهى سرد فرو مینشاند...

خسته میشوم از این همه غبار ...

کاش روزهای بی دغدغه ام زود می رفتند !!!!

روزها از پی هم می آیند وباز تکرار است که چنگ بر دلم می اندازد ...

خسته ام خسته ؟؟؟

خسته از زخمهایی که زمانه بر دلم انداخت ورفت

گویی قسمتم سوال است وتردید وآه

 این روزها عجیب بر من می گذرد

لحظات گویی ساعات وساعات گویی سال  هستند

همه جا سرد وتاریک است چون زمهریر

در این اندیشه ام که چگونه از این تاریکی به روشنایی راه یابم

این روزها احساسم به وسعت مرگ است

کسی چه داند که چه می کشم ؟؟؟

ومن در ابتدای تردید به انتهای شب دل خوشم تا شاید کسی آید

ومرا از این کابوس وحشتزا برهاند

می سوزم اما دیگر نای هیچ نا له ای را ندارم

کاش ترنم مرگ یادم نمی آورد که همه چیز ای رویای  زندگی  گونه

بر من نمی ماند

رسم غریب زمانه .....

 بازی که مردمان  گذر عمر می خوانندش

ومن در تحیر  از بازیگرانش ....!!!!